Σήµερα στον όρθρο, δωδεκάτη του µηνός Σεπτεµβρίου, πάνγλυκια αγιορειτική νύχτα πνιγµένη στη ζεστή Θεοµητορική αγκαλιά –πολλώ µάλλον καθώς εορτάζουµε την απόδοση του Ιερού Γενεθλίου της– ακούω τον αναγνώστη να διαβάζει το Συναξάρι της ηµέρας.
Διάστικτο από µαρτυρικά πετράδια, αστραποβολεί προς κάθε κατεύθυνση, καθώς η ανάγνωση δίνει τη σκυτάλη από τον έναν Αθλοφόρο στον άλλον.
Κάποια στιγµή ακούγεται:
“Τῇ αὐτῇ ἡµέρα, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ὠκεανός, πυρί τελειοῦται…”
Και στιγµιαία µε συνεγείρει η σκέψη πως µέσα στη Θεία Λατρεία τα πάντα, ακόµα και η πιο διαδικαστική φράση, µπορούν ξαφνικά να αυτοµετατραπούν σε ποίηση!
Αµέσως, ακολουθεί τρανώς η εκούσια θεία στιχοπλοκία:
“Τόν Ὠκεανόν ἥλιον λαµπρόν νόει
Εἰς ὠκεανόν τήν πυράν λελουµένον…”
Μοναχού Αγιορείτου